Fann þessar vísur á skrifborðinu mína í blaðabunka. Eina nóttina horfði ég yfir á Vaðlaheiði í tunglskini meðan hjartað sló í heiðinni, rafmagnsljós sem mynduð hjarta, til að lýsa upp skammdegið, eins og rauðu ljósin í umferðaljósunum.
Tungl og hjarta yfir Akureyri
Tunglið og hjartað tala saman
tungumál dýpra hugsuninni.
Næturkyrrð bæin nóttinn vefur,
nem ég þá tóna Guðs í sinni.
Heyri ég sláttinn hjartans tifa,
hugsun um eyðimörk á hnetti.
Plánetan bláa – ljósið lætur
lífverur spretta á einum bretti.
Fegurð ég sé og fagna glaður,
fjarlægar vetrarbrautir geysa,
nærvera sálar nærir hjartað,
næstum ég lífsgátu má leysa.
Getur svo farið, Guð á himni,
gróðursnauð verði moldin frjóa,
maðurinn allur, eyðimörk jörðin?
Engum má tíma lengur sóa!
Guðm. G.
Guðmundur Guðmundsson 