Á kyrrðardögum og kyrrðarstarfi hefur bókin The Cloud of the unknowing verið mér leiðarljós um tíma. Kyrrðarbænin (Centering Prayer) hefur þann grunn að vera. Það sem nú er kallað núvitund. Eftir lestur bókarinnar komu þessar hugleiðingar eftir að hafa verið í kyrrðinni, núinu, þar sem ég er og Guð. Hér með fylgir mynd sem Svavar A. Jónsson hefur tekið af skýjafari yfir Eyjafirði.
Ský hins óþekkta
Hvað veit ég um Guð?
Ekkert, þrátt fyrir það að alla ævi
hef ég rannsakað Ritningarnar.
Hann hylur sig í skýinu á himni.
Hver er ég og hugur minn,
vitund mín um sjálfan mig,
að ég ætti að ná einni hugsun um Guð?
Ég slokkna eins og kertaljós,
hugur minn verður ekki meir,
vitundin um mig var einu sinni,
er svo aldrei meir.
En Guð sem var og er,
frá eilífð til eilífðar,
verður áfram þegar minn hugur
slokknar og hverfur.
Ég dvel við þá hugsun
að ná ekki til Guðs.
Samt er hann frá eilfíð til eilífðar.
„ÉG ER“, sagðir þú, Guð.
Fjarri mínum möguleikum
að ná til þín, ertu mér óþekktur,
í skýinu á himni.
En ég þrái þig, að þú birtist mér.
Ég hverf en þú ert,
ég næ ekki upp, en þú kemur,
birtist mér, Jesús einn,
ég sé þig í skýinu, koma.
Guðm. G.
Guðmundur Guðmundsson 